Dag 3 - Barstow - Needles

Vandaag stond de powertrail van de route66 op het programma. We waren al vroeg op en om 7 uur stonden we naast het bed. Bij de Best Western kun je meestal goed eten, en zo ook hier. Sandra wilde uiteraard haar eigen wafels maken, maar van opeten is ze weer niet gediend! Dan wordt de helft weer afgeschoven… De kamer werd leeggehaald en bepakt en wel zaten we om kwart over 8 in de auto, waar het een half uurtje rijden was naar het beginpunt van de trail. De mother road is met name aan het begin van de route nogal aan vervanging toe, de gaten zitten echt tussen de scheuren door in de weg. Dat zal dan ook de reden zijn dat niemand hier op rijdt, op een verdwaalde geocacher en wat motorrijders na. De temperatuur was echt prachtig om te starten en we begonnen met een heerlijke 25 graden aan deze lange dag. We wilden namelijk minimaal 400 stuks vinden voor de diamond badge. Zo vaak krijg je daar niet de kans voor. Pas na ongeveer 2,5 uur werd de honderdste gevonden en de temperatuur in de woestijn liep alleen maar verder op. Het begon er uit te zien als een hopeloze zaak. Ondanks dat het Sandra al flink tegen begon te staan gingen we door en we kregen er een prima routine in. Sommige stukken waren ze echt flink makkelijker verstopt dan op andere plaatsen. Veel mooie berglandschappen en vele salamanders verder maakten we even een ruststop. Na flink opladen wilden we het laatste stuk “nog wel even afmaken” al met al werd het een flinke zweterige slijtageslag, maar wie A zegt, moet het vervolg ook kunnen uitbraken. De tijd begon al redelijk te dringen en het werd echt aftellen geblazen. Rond zessen waren we pas klaar, terwijl de eerste al om kwart voor 9 werd gevonden. Het was echt een vreselijke, leuke, zware, spannende, mooie en pittige opgave, maar we zijn trots op onszelf dat we doorgezet hebben en kunnen zeggen dat we dit niet meer zullen doen… We kwamen na een ritje van ongeveer een uur aan bij het hotel, weer een Best Western. Hier werden we hartelijk ontvangen en na het douchen zelfs door de receptie gebeld of we nog iets nodig hadden. We waren eigenlijk over de honger heen, maar besloten om 8 uur toch nog even wat te halen bij het café naast het hotel. Super vriendelijke serveersters die het echt heel leuk deden bleven maar lachen en knikken. Die Amerikanen doen het wel erg leuk, ze zijn in de regel erg vriendelijk. Terug op de kamer even het contact checken en eigenlijk meteen als een blok in slaap gevallen. Onze rozige koppen, die lekker verbrand zijn, knikten meteen op de kussens neer.