18 mei 2019 – Borgarsnes – Olafsvik

Vandaag is het al erg miezerend weer bij het opstaan, dus we hebben niet veel haast. We moeten nog steeds erg wennen aan de hoeveelheid licht die er eigenlijk de hele dag is, dus op het moment dat we wakker worden kan het 4 uur zijn, maar ook 9 uur, het ziet er hetzelfde uit. Vandaag gaan we helemaal naar de westkust, een goede 200 km rijden. Dat is niet zo erg, want het blijft toch maar regenen. We stoppen onderweg uiteraard voor een paar caches, want heel veel anders is er eigenlijk toch niet te beleven. De dorpjes zijn echt piepklein en bestaan alleen maar uit een paar huizen. Daarnaast rijden we kilometers lang tussen uitgestrekte vlaktes door de lavavelden. Die zijn echt prachtig om te zien, maar na een paar kilometer kun je ze ook wel dromen. Via enkele kleine dorpjes met onuitspreekbare namen steken we even op voor wat koffie. De prijzen blijven schandalig hoog, maar dat moeten we maar accepteren. Na enkele korte wandelingen komen we bij het zwarte strand van Djupalonsandur, dit is werkelijk schitterend. Grote lavavelden met een paadje a la de Fairy Glen in Schotland naar een kiezelstrand waar het bezaaid ligt met brokstukken van een scheepswrak. De regen wordt heftiger en we worden echt drijfnat. Ondanks dat blijven we lekker doorgaan en kijken we onze ogen uit. De lavastenen worden spekglad, dus oppassen geblazen. In de namiddag rijden we alvast naar onze slaapplaats. Onderweg beklimt Niels nog even een ‘tupa’, een bergje van 50 meter hoog voor een spectaculair uitzicht. In ons hotel blijkt de code die we krijgen juist, maar er zitten nog mensen in onze kamer. We waren blij dat ze er niet zijn, want dan kijk je allebei wel vreemd op. Na een telefoontje krijgen we een andere kamer en we gaan meteen even een boodschapje doen. Naast ons zit een restaurant waar we in het happy hour aanschuiven voor een biertje. Vooral Sandra voelt hem meteen inslaan dus we bestellen er meteen maar iets te eten want we zijn al flink hongerig. Op de kamer nog even relaxen.