Dag 8 - Page - Mexican Hat

Gisteravond nog een ontzettende stortbui gehad, eentje zoals we die in Nederland bijna nooit meemaken, maar hier blijkbaar wekelijks gebeurt. Wordt door de bevolking de moesson genoemd. Nou dat was het ook wel, je kon geen 50 meter ver kijken. Ondanks de bui toch heerlijk geslapen, al werd Niels om 6 uur keihard gewekt door een samengetrokken kuitspier! Om vervolgens ook nog eens uit het niets een potje heel erg ziek te worden met allerlei narigheid als zweten, buik- en hoofdpijn en heel erg misselijk. Gelukkig duurde dat niet al te lang en waren we eigenlijk weer veel te vroeg wakker. We gingen maar ontbijten en het bleek niet inclusief te zijn. Dus maar het simpelste op de kaart gekozen en wel lekker gegeten. Toen kwam het penibele, we hadden geen geld bij ons en naar de kamer was het toch wel een paar minuten lopen, zeker als je nog steeds eens half verkrampte kuit hebt… We dachten slim te zijn door het op de creditcard te laten zetten waar we de kamer mee hebben gereserveerd. Sandra is helaas niet zo goed met getallen en kon de serveerster het verschil tussen 617 en 671 niet zo goed duidelijk maken. Een kwestie van de zware jongens uit Duckstad goed uit elkaar houden. Onze kaart werd geweigerd, dus kon Sandra nog een keer terug naar de kamer. Bij terugkomst zag ze haar foutje in. Meteen dus maar uitgecheckt toen ze toch in de lobby was. Uiteraard waren we weer veel te vroeg klaar. We hebben dus even een paar caches in de omgeving gedaan voordat we om half 12 de excursie naar Antelope Canyon zouden doen. Daar hadden we in de afgelopen week nogal wat mailverkeer over met een van de verkopers daar. Gelukkig kwam er op de mooiste tijd (half 12) een gaatje vrij die wij mochten innemen. Bij een echt VEEL te dikke Indiaanse aangemeld en we moesten even wachten. Toen kwam er een complete mierenkolonie de shop binnen, het was niet zo groot dus stond meteen vol. Uiteraard altijd weer die Japanners! Eerst verpesten ze Niels zijn huwelijksaanzoek op de Tower Bridge, nu komen ze met een hele bus vol met van die sarsmaskers voor je voeten lopen dringen. Sandra was even naar de wc en meteen ging er een vies stinkend mannetje op haar plek naast Niels zitten, hij hield haar leesboekje waar ze haar plek mee bezet hield echt heel lang in zijn handen en verstond geen Engels. Je kon zeggen wat je wilde maar hij grijnsde alleen maar stom zijn gele tandjes bloot. Toen het tijd was trokken ze eerst de bus met Jappen de parkeerplaats over, want die staan zelfs foto’s van een grassprietje die tussen het asfalt door groeit te maken! Toen we daar vanaf waren mochten wij de jeep in. Een tochtje van 10 minuten over de weg en vervolgens nog 10 minuten over een erg ruig zandpad. Op de achterbank van een omgebouwde Cherokee zaten we vol in de wind en later in de bagger omdat onze operator vond dat tijd=geld. Vol gas crosste ze richting de Canyon. Het leek wel alsof er een wedstrijdje gedaan werd tussen de verschillende jeeps, want we werden flink achterna gezeten door de rest. En wij het zand maar tussen onze tanden vandaan spuwen. Bij aankomst bleek wel hoe massaal het is, het stond helemaal vol met jeeps, wel een stuk of 40, die allemaal 12 man aan boord hebben… En dat voor een uitgesleten rotsformatie van maximaal 2 meter breed. De Canyon was mooi, maar niet zo bijzonder. Totdat we foto’s begonnen te maken, die bleken veel mooier te zijn dan in het echt, heel apart, meestal is het andersom. Er werd flink wat zand in de lucht gegooid om de lichtval goed vast te kunnen leggen. Mensen gaven elkaar echter totaal geen ruimte, want iedereen moest persé eerder een foto maken dan iemand anders. Wij werden ettelijke keren op onze vingers getikt omdat wij hardnekkig de flitser bleven gebruiken, maar dat gaf toch echt de mooiste foto’s. Dus als Nederlander blijf je eigenwijs en zet je hem af en toe toch stiekem weer aan. Na een tochtje terug dringen blijken mensen ook weer niet op een klok te kunnen kijken en moesten we een paar minuten wachten op een stelletje. Vervolgens gingen we op pad naar ons volgende hotel. We gaan naar een andere staat, waar de tijdzone een uur anders is, dus we zijn deze dag een uur kwijt, die we volgende week weer terugkrijgen in de volgende staat. De tocht was 250 kilometer en we zijn maar liefst 2 keer afgeslagen! Ondertussen hebben we wel een prachtig landschap gezien. We zijn even gestopt voor een korte wandeling naar een kleine nederzetting van de Indianen die ruim 750 jaar oud is, echt heel mooi wat ze toen al konden. De tocht voerde daarna door Monument Valley, iets wat je vaker in cowboyfilms hebt gezien, maar in het echt is het toch nog indrukwekkender! Steile bergen bepalen het uitzicht in verder alleen maar groene vlaktes. Alles is zandgrond met heel veel kleine struikjes. Meer is er kilometers lang niet. Rond etenstijd bij het hotel aangekomen meteen een douche genomen, want het zand zat echt overal. Daarna meteen maar op stap gegaan om de knorrende magen te vullen. We kwamen uit bij een swinging grill. Nou dat bleek het ook letterlijk. Ze hadden een schommel gemaakt boven een groot vat waar ze hout in verbranden. Zag er echt prachtig uit, helaas geen camera bij ons om vast te leggen. We hebben hier prima gegeten, waar ze overigens maar 18% fooi toevoegen op je rekening! Om de bedragen rond te krijgen, want je betaalt ook nog 7% belasting boven op de prijs die op de kaart staat. Euh… Net tegen de schemering terug gelopen naar het hotel. Een heerlijk temperatuurtje om nog buiten te lopen in je korte broek. Niet dat we de hele week al wat anders aan hebben, naar nu met 25 graden ’s avonds echt heerlijk! Moe maar voldaan van weer een heerlijke dag gingen de lichten al snel uit.