Dag 6 - Sedona - Tusayan

Vanmorgen hadden we het weer voor elkaar. Flink vroeg wakker, veel vroeger dan we de wekker hadden gezet. Nou als we toch wakker zijn, gaan we maar alvast ontbijten. Dat stelde hier niet zo veel voor, maar ze hadden er in ieder geval iets, en wat ze hadden was wel ok. Na het ontbijtje de koffers maar alvast inpakken want we hoefden pas om half 10 bij de pink jeep tours te zijn. We waren uiteraard nog veel te vroeg dus zijn we maar even in de schaduw gaan zitten en wachten op onze reisleider. Na een algemeen echt Amerikaanse oproep om te kijken of de mensen die zich in het laatste half uur hebben aangemeld ook daadwerkelijk staan te wachten om een jeep in te mogen, moesten we nog langer wachten. Het vrouwtje dat iedereen omriep ging weer weg en na een minuut of 10 kwamen alle chauffeurs de namen een voor een omroepen. Dat ze zo lekker met een accent liepen te knauwen, en dat ze met 4 man tegelijk vanaf een andere positie namen gingen roepen hielp niet echt mee. Het gaf wel leuke momenten om te horen hoe ze namen die voor hun vreemd zijn gingen ver-Amerikaansen. Wij werden met nog een ander stelletje bij Laura ingedeeld. Een niet al te vlot ogend vrouwtje van in de veertig. Wij settelden ons achter in de jeep zodat we niet zijwaarts hoefden te kijken en we zaten prinsheerlijk. Laura begon te rijden en vooral veel te vertellen over de omgeving. Wij konden de helft niet verstaan, maar het was erg leerzaam over de bergen en de omgeving, hoe alles is ontstaan. De rit was vreselijk hobbelig en was niet om aan te zien, maar wij hadden het prima naar onze zin achterin. Na een uurtje stonden we boven op de berg en hadden we prachtige vergezichten. Vele foto’s verder betekende weer dezelfde weg terug naar beneden. Hobbeldebobbel kropen we steeds dichter naar de basishoogte. We hadden echt ongemerkt een flink stuk geklommen. In een loeihete zon werden we voldaan weer afgezet bij de operator en konden we onze eigen plannen trekken. Vandaag zouden we naar de Grand Canyon gaan! We hadden een redelijk rustig rijdagje voor de boeg, 170 km wat in twee uurtjes te rijden is. Omdat we nog voor het middaguur op pad gingen deden we af en toe nog een cache tussendoor. Toen we halverwege de rit wilden stoppen voor een cache werden we opgewacht door een boosaardig klein vrouwtje. Wij staken de weg net over en ze snauwde ons toe: “private property!” na een sorry wat zeg je, kwam er een herhaling van hetzelfde uit, alleen wees ze naar de plek waar onze auto geparkeerd stond. Gewoon een plekje langs de doorgaande weg. Dat ging echt nergens over, maar ze maakte er echt een punt van. Niels vroeg nog heel schijnheilig of hij daar dan niet mocht parkeren. Bij de vrouw groeiden daar vervolgens een paar duivelse hoorns uit haar hoofd, echt waar! Haar blik werd nog wilder en ze stond op het punt om een vloek over ons uit te spreken. Wij kozen eieren voor ons geld en hadden geen zin in de discussie. Werden we gewoon gevolgd tot we uit het zicht waren verdwenen! Te vaag. Na een verder prima korte trip kwamen we rond half 4 bij het hotel aan. Dit was de eerste waar de receptioniste ons niet vriendelijk behandelde, we waren helemaal eventjes beledigd. Na veel te veel gesleep met de koffer (receptie was helemaal aan de andere kant van het gebouw) dumpen we onze spullen en blijken we warempel een schaal met aardbeien , chocolade en champagne op de kamer te hebben staan! Erg leuk presentje, al wantrouwt Niels het nu nog steeds dat we ervoor moeten betalen. Nu het nog licht is hebben we meteen een pas gehaald waarmee je alle nationale parken mag betreden. 80 dollar is veel geld, maar een los kaartje kost bij elk park toch al gauw 20-25 dollar. Aangezien we er minimaal 5 of 6 gaan bezoeken is het wel de moeite waard. Daaropvolgend meteen een helicoptertour gereserveerd voor morgen, de highlight van Sandra. Het was een leuke man die elk jaar in Utrecht op de vakantiebeurs staat, heb je meteen wat te bonden. Omdat het nog steeds licht was en je per se een zonsondergang bij de Grand Canyon moet hebben gezien als je in de buurt bent, zijn we meteen het park ingedoken. Zelfs in september is het hier om half 7 al donker. De trip was een stuk langer dan we hadden verwacht, maar je mag dan ook echt niet hard rijden, 25 mijl. Bij de Canyon aangekomen moesten we echt een paar keer flink diep inademen, wat is dat mooi! Zo vreselijk groot en prachtige kleuren en rotspartijen. Het overtrof onze dromen. Na een half uurtje foto’s nemen en een paar verschillende plekjes zoeken kwamen de toeristen aangestroomd. Iedereen wil hier een zonsondergang meemaken. Het werd zelfs even dringen voor de mooie plekjes. We hebben een tijdje naar de natuur en mensen gekeken totdat de zon zijn kopje onder trok. De laatste stuk ging erg snel en we wilden eigenlijk voor de meute het park uit zijn. Dat ging nog prima, al was het vrijwel meteen pikkedonker. Laat er dan net een heel groot edelhert uit de bosjes zo over het zebrapad langs onze auto lopen! Een gigantisch gewei dat hij op zijn kop had, prachtig om in de achteruitkijkspiegel in de schemering zijn silhouet te zien lopen. Meteen na het verlaten van het park hadden we een steakhouse gevonden waar we wel wilden eten. Het liep razendsnel vol en het eten was gevarieerd. Je kreeg een pofaardappel, bakje met bonen, een scone en maiskolf bij je vlees. We zaten al gauw vol en wilden naar de kamer terug. Bij het zien van de rekening schrokken we toch wel even. Het was veel duurder dan verwacht. Nu weten we ondertussen wel dat je altijd nog belasting extra in rekening gebracht krijgt, maar hier zat ook nog eens automatisch 15% fooi bij. Wij waren in een rebelse bui en hebben expres minder geld neergelegd dan wat er op de rekening stond. (evengoed nog meer dan we in eerste instantie in ons hoofd hadden). Terug op de gigantische hotelkamer waren we na het genieten van de champagne en aardbeien al gauw aan ons schoonheidsslaapje toe.